top of page

Dit is mijn leven

Na een week ellendig op de bank te hebben gehangen met veel ongenoegen, veel lieve mensen op bezoek te hebben gehad, weer super lieve kaartjes, appjes en kadootjes te hebben gehad wil ik even uit mijn zieke bubbel en gaan we met zijn drietjes een middagje naar het strand.

Vlak voordat we weggaan komt de postbode; een kaart en een brief van het AVL ( Antoni van Leeuwenhoek ). Ik denk dit is mijn leven; lieve kaarten en stomme ziekenhuispost. Gelijk gaan mijn alarmbellen rinkelen... waarom post.... ik weet al mijn ziekenhuis afspraken al; 26 juli telefonisch consult over de uitslag van de operatie, 31 augustus nacontrole plastisch chirurg borsten, 14 september start follow up mama care... het zal toch niet....er is toch niks...straks weten ze al iets en hebben ze al nieuwe afspraken gepland voor de nabehandeling van de operatie ( chemo of een zwaardere buikoperatie ). Ik maak eerst de kaart open en ben ontroerd vanuit mijn tenen. Wat ontzettend lief en dit is de beste timing ever. Dan de brief. Ja hoor twee nieuwe afspraken. Ook nog wel bij een chirurg, waarom niet gewoon bij een verpleegkundige, die afspraken zijn wat minder heftig of belangrijk. Eerst een telefonisch consult met de chirurg op de tiende en eind augustus een poliklinische afspraak...waarom....paniek... Ik ben zo bang dat het niet goed is. Ik wil dit niet meer. Het is klaar. Ik wil door. De kids merken het gelijk en vragen of alles wel goed is. Luchtig zeg ik ja ik denk het wel, moet het even laten zakken, ik heb even geen idee. Snel zonnebril op om mijn waterige ogen te verbergen en in de auto naar het strand. Als de kids een boekje gaan kopen bel ik Ab in de auto. Met horten en stoten en een miljoen tranen vertel ik het aan Ab. Zo bang. Ab zegt; gelijk ziekenhuis bellen, hup! Dus dat doe ik. Nadat ik 100 keer doorverbonden ben en ze drie keer zegt; mevrouw ik moet nog even overleggen ( ondertussen spookt het door mijn hoofd, zie je nou, nu zijn ze aan het overleggen wat ze kunnen en mogen zeggen door de telefoon want slecht nieuws mogen ze niet telefonisch doorgeven ) verteld de dame me dat alles goed is wat ze tot nu toe hebben gezien en terug hebben gekregen van de patholoog. En dat de chirurg me gaat bellen om te vragen hoe het met me gaat, dit is standaard na een operatie en dat de poliklinische afspraak aanvang nacontrole is. Pfffff...opgelucht...althans voor 90%. De kinderen staan naast de auto te wachten want die zijn ondertussen al terug van een boekje kopen en Vale staat voor het raam met zijn duim omhoog en een vragend en angstig bekkie. Ja het is goed schatten, we gaan naar het strand, we huren voor alledrie een bedje en je mag net zoveel ijsjes als je wilt.

Genieten gaan we vandaag!! Omschakelen, diep ademhalen en weer door. De zon schijnt!


bottom of page