top of page

Week 1; Retraite

Happinez festival.

Lekker alleen, ik kan dan gaan en staan waar ik wil en hoef niet te kletsen. Zit zo laag in mijn energie dat kletsen soms al te veel energie kost. Het festival is op een prachtige locatie en ik geniet er echt van. Het is mooi weer en alles is buiten. Vind het stoer dat ik dit alleen doe en doe er veel energie op. Koop mooie boeken. Woon twee lezingen bij en krijg een reiki behandeling. Tja dat had ik dus niet moeten doen. Het eerste wat die vrouw zegt; huil maar... Waarom?! Ik was net zo blij met mezelf dat ik daar alleen op dat leuke festival in de mooie natuur liep. Maar goed tranen zitten verdekt onder een dun laagje dus de watervallen gingen los. Ik vertel haar wat ik achter de rug heb waarop zij zegt; je bedoelt waar je nog middenin zit. Je bent er nog lang niet, het verwerken en herstellen gaat nu pas beginnen. Nou dat was dus mijn start van mijn sabbatical, gelijk gevloerd.

Twee dagen later heb ik nog steeds beetje een kater en rij ik naar Zeeland naar De Schouw waar ik een retraite ga doen. Midden in de polder staat een oud pand met een grote tuin eromheen. Bij binnenkomst staat er een vrouw met een sereen gezichtje die me nadat ik mijn schoenen heb uitgedaan me naar mijn kamer brengt. Ok... best basic maar prima. In de avond worden we verwacht in de woonkamer en zitten we met z'n allen rond de openhaard. Peter, de natuurarts, legt uit wat we gaan doen deze week, vertelt over het vasten en iedereen stelt zich even voor en vertelt waarom men hier is. Ik heb echt zo geen zin om een stempel op mijn voorhoofd te krijgen dus vertel niet dat ik borstkanker heb gehad maar dat ik daar ben om mijn lijf op te schonen na diverse operaties en behandelingen in het ziekenhuis. Dag 1 is heel relaxed. De sapjes zij heel smakelijk, het vasten gaat me goed af en de ochtend opdracht met de groep is fijn. We maken een stiltewandeling in de natuur. Heerlijk! In de middag krijg ik mijn eerste klysma. Ik heb nog nooit iemand gezien met zo’n lief gezichtje, ze lijkt wel een engel. Ze masseert mijn buik en stelt vragen. Ik vertel over de kanker maar het lijkt eerder alsof het over een ander gaat. De rest van de dag doe ik mijn eigen holistische rondje, nog even naar de gym en in de avond lekker naar de sauna en even zwemmen. Heerlijk dagje. Zo kom ik de week wel door.Het voelt meer als vakantie dan als een retraite. Ik voel me eigenlijk super sterk en gelukkig. Lekker nog even lezen in bed en vroeg slapen want morgen ochtend worden we vroeg gewekt. Een wekker kennen ze niet in De Schouw. Dit gebeurt dmv gezang. Echt zo bijzonder. Terwijl je langzaam wakker wordt loopt er een dame over de gang te zingen. Daarna worden we verwacht in de sauna. Elke dag begint met opgietingen; koud en warm douchen. De koude douche is voor mij nieuw en ik vind het echt niet te doen. Zit veelste hoog in mijn ademhaling maar na een paar tips lukt het me en sta ik niet te jubelen hoog op mijn tenen wanneer ze met de tuinslang ijs en ijskoud water over me heen spuiten. Nadat we ons aangekleed hebben worden we verwacht in de kapel. Alles is prachtig, de muziek, de ruimte, de zon door het glas in lood. We gaan op een matje liggen met je ogen dicht en Peter gaat een geleide meditatie doen. Hij begint met zachte klassieke muziek, dan volgt Armin van Buuren en hij sluit af met het geluid van de natuur. Hij praat ons er helemaal doorheen en laat ons een reis maken door ons hoofd en hart. Nou ik weet niet wat er gebeurde maar ik kon echt alleen maar snikken vanuit mijn tenen. Ik ben begonnen met huilen op dinsdagochtend en ik ben pas gestopt op woensdagavond. Niet normaal. Ik heb in dat hele jaar niet 1x gehuild om mezelf. Natuurlijk wel als iets pijn deed, tegenviel, slechte uitslag of vanuit angst. Maar nooit om mezelf, dat ik het zo rot voor mezelf vond dat ik dit moet meemaken. Nou dat heb ik dus dubbel en dwars ingehaald in De Schouw. Iedere dag gesprekken met twee of drie therapeuten want echt iedereen is daar met je bezig. De dame van de klysma's, de man van de massages, de wandel coach, de natuurarts etc. De hele dag ben je bezig met je lijf en je hoofd maar zij zijn bezig met je hart. Praten, praten, praten. Ze brengen je weer terug naar je hart. Hoe is het mogelijk. Het voelde zo warm. Alle dagen door word ik geknuffeld en lief toe gesproken. Jemig meisje wat vreselijk wat je hebt meegemaakt, wat ontzettend rot voor je. En ik kan kan alleen maar zeggen; jaaaaaaaa. Wat een ontlading, dit had ik dus echt nog nooit eerder toegelaten of gesnapt. Het luchte zo enorm op. En heb zoveel geleerd over mijn hoofd en hart. Ook fysiek was het zo fijn. Sowieso omdat je vast, dat doet zoveel voor je lijf, ook voor je hoofd overigens, en alle massages en alle klysma's. Dit is letterlijk shit opruimen maar ook mentaal want terwijl je daar met een slang in je poepertje ligt weet de therapeut precies welke vragen ze je moet stellen om oude emoties los te laten en nog meer afval uit je uitgeknepen darmen te krijgen. Daarnaast ben ik me toen voor het eerst weer vrouw gaan voelen. Ik was toch nog steeds veels te dik na alles, had stom kort haar en geknutselde borsten. Ik had aan een lieve meid verteld dat ik borstkanker heb gehad. En toen we in de avond in de sauna zaten met tien man zei ze:” Ze zijn goed gelukt zeg” Waarop ik een beetje schrik en opeens 5 paar ogen op mijn nieuwe boobies gericht had. Oh ja vind je, dankje. Een andere vrouw vraagt of ik ze vergroot heb ( hahahah, ok dus de maat is goed ). Nee antwoord ik haar. Verkleint dan vraagt ze. Nee. En stil is het. Alsof er geen andere opties meer zijn. Dus ik vertel dat ik een dubbele amputatie en reconstructie heb ondergaan. Nou niet normaal tien man razend enthousiast; wat prachtig klonk het van alle kanten. Ik moest heel hard lachen hierom maar vooral van geluk. Jemig ze zijn inderdaad prachtig gelukt en ze zitten op mijn lijf, wat een geluk. Ik voelde me weer een mooi meisje. Hoe bijzonder.

Tijdens mijn sessie hartcoherentie leer ik zoveel over mezelf en zie ik het grotere geheel van wat ik wil met mijn leven en hoe ik dat ga invullen. Ook leer ik mijn grote angst voor de toekomst vast te pakken en ermee om te gaan. Stel dat…. Het zijn allemaal intense gesprekken, qua verwerking, maar met inzichten en nieuwe energie als resultaat. Na de week voel ik me echt herboren en heerlijk bijgeslapen. Ik heb mijn tranen en angsten daar gebracht en achtergelaten. Ik kan er weer tegenaan. Ik durfde het zelfs om een bloedtest te ondergaan waarin ze van alles kunnen zien in je bloed. Vol van de zenuwen zit ik bij Peter voor de uitslag en alles is meer dan goed. Dit geeft zoveel vertrouwen weer in mijn lijf. Ik doe het goed en het gaat goed nu erop vertrouwen dat het goed blijft gaan. Maar ik voel me een nieuwe sterkere versie van mezelf dus heb daar alle vertrouwen in. Het is ook mooi geweest, ik wil weer naar huis, naar mijn gezinnetje. Iedereen heeft dat wel. We worden er ook allemaal wel een beetje melig van. Karin die zit te breien antwoord op de vraag wat ze aan het breien is; geen idee, laten we het de lap vragen, hoe die zich voelt, wat ie wilt zijn of we kunnen het ook laten ontstaan. Iedereen heeft hetzelfde, back to the real life en lekker eten. Want dat is ook lief zijn voor jezelf, lekker genieten van lekker eten. Maar ik ben gelukkig wel 3 kilo kwijt door het vasten. Dat is toch mooi meegenomen. Week 1 van mijn sabbatical begon heftig, werd nog heftiger maar heb ik waanzinnig afgesloten. Ik rij naar huis met een gelukzalig gevoel in me. Lekker naar huis en door naar week twee.


bottom of page